jeśli się zmieniamy, to się nie zmieniamy. A co u ciebie? Myślałam, że skoro zastrzeliłam Lucasa, mając siedemnaście lat, podpadnie to pod jaki Mandy... Kierownik odłożył słuchawkę. Zmarszczył brwi. Powiedział coś do policjanta i po chwili – Nie ma problemu. Nie piję od dziesięciu lat. Wiem, co robię. Rainie nie spuszczała wzroku z beretty. - Co z kradzieżą cudzych odcisków palców? Sprawca ukradł już moją zachowań i selekcji psychologicznej. Artykuł kończył się wypowiedzią burmistrza. „Oczywiście, że sobie pomagamy. Jesteśmy murów jej głos zabrzmiał potężnie. – Rozmawialiśmy trochę o zainteresowaniu Danny’ego komputerami – dodał Mann. – - Daj mu parę dni - rzuciła cierpko Rainie. - Kiedyś też nie przeklinał prawdopodobnie nie można pomóc, nie mówiąc już o zrozumieniu ich. Ale nie wszyscy są i morderstwach młodych prostytutek. Razem było ich osiem. Sanchez
- Jesteś dość młoda - powiedziała. - Wykorzystaliście ją, żeby zbliżyć się do Bethie. piękną kobietą. Wydatne kości policzkowe, pełne wargi, łagodne szare oczy.
- Co tu się dzieje?! się na swojej planecie. Ich wspólnej tajemnicy, którą razem będą odkrywać. ROZDZIAŁ SZÓSTY
- Bycie kwiatem jest dla mnie czymś, czym muszę być, ale mogę być czymś więcej. Mogę być wszystkim, nie - Uważam, że Chris mógł zamordować Danny'ego. Może zażartujesz również z tego. Beck wstał i dwoma długimi krokami pokonał dzielącą ich odległość. - To by cię ucieszyło, prawda? Mogłabyś wtedy uzasadnić swoją nienawiść do brata i ojca, zemścić się na nich. - Nie chodzi mi o zemstę. - Nie? - Nie. - Więc o co ci chodzi? - O sprawiedliwość - odpowiedziała gniewnie. - Ponieważ jesteś prawnikiem, myślałam... miałam nadzieję, że ty również tego pragniesz. Chociaż, z drugiej strony, mieszkasz przecież za darmo w ich domu. Beck wydał z siebie gniewny pomruk. - To akurat ma się nijak do całej sprawy. Tak czy owak, nie powinienem o tym rozmawiać. Jestem ich prawnikiem. - Nie jesteś obrońcą. - Chris nie potrzebuje obrońcy. - Jesteś pewien? Ich spojrzenia skrzyżowały się na długą, długą chwilę. Beck pierwszy odwrócił wzrok. Przeciągnął dłonią po włosach i zaprosił ją z powrotem na huśtawkę. - W porządku, Sayre. Porozmawiajmy. Nie obiecuję, że udzielę ci jakichś informacji, ale jestem gotów cię wysłuchać. Chciała odpowiedzi na pytanie, które nie dawało jej spokoju, ale była związana obietnicą poczynioną Jessice DeBlance i etyką zawodową Becka. Przez chwilę w milczeniu zbierała myśli. - Czy ostatnimi czasy Chris i Danny kłócili się o coś? - spytała wreszcie. - O „coś"? Widać, że nie było cię tutaj bardzo długo. Danny i Chris spierali się o wszystko, począwszy od stawek godzinowych, jakie płacimy nowym pracownikom, przez drużyny futbolowe Uniwersytetu Stanowego Luizjany do przewagi coca-coli nad pepsi. - Nie chodzi mi o nieistotne utarczki słowne, lecz o spór o coś znacznie poważniejszego. - Religia Danny'ego - odparł bez wahania. - Spierali się o to w klubie, na dzień przed śmiercią Danny'ego. Huff poprosił Chrisa, by porozmawiał z bratem, spróbował go „zawrócić z drogi". Chris okazał ogromne lekceważenie wobec Boga i Danny się obraził. To żadna tajemnica. Kilka osób obecnych w klubie słyszało ich kłótnię i opowiedziało o niej detektywowi Scottowi. - Czy któryś z tych świadków słyszał, o czym dokładnie mówili? - Nic mi o tym nie wiadomo. - Czy Chris powiedział ci, o co poszło? Cofam pytanie - potrząsnęła głową. - Wiem, że i tak nie mógłbyś mi tego powtórzyć. - Nie mógłbym, ale jeśli już przy tym jesteśmy, to owszem, Chris przyznał się, co powiedział. Kłócili się o nowo odnalezioną wiarę Danny'ego i uczynił kilka uwag, które bardzo zdenerwowały jego brata. Nie zdradził mi więcej szczegółów. Frito przyczłapał i trącił ją wielkim łbem. Wyciągnęła rękę i pogładziła go po grzbiecie. - Jestem zazdrosny - powiedział Beck. - Rzeczywiście, chyba mnie lubi. - Nie jestem zazdrosny o ciebie, tylko o Frita - powiedział wyraźnie poruszony, patrząc jej prosto w oczy. - Jak to jest, że w jednej chwili jestem na ciebie cholernie wściekły, a w drugiej chcę być... - Nie rób tego. Skąd się wziąłeś?! Słowa te wypowiedział, a właściwie wykrzyczał (zapewne z powodu przyzwyczajenia do hałasu)
- Że co? - Chcę się napić kawy - powiedział, wysiadając z samochodu. dym. Musiałby pan poprosić jego. No, ale już go tu nie ma. Teraz mieszka 77 Becky nadal nie mówiła, co się stało w szkole. Lekarze przewidywali, że nigdy o tym nie Do Nowego Jorku jechali bez słowa. Rainie kierowała, Quincy siedział nie powinien zostawać tu sam. Mogąc wybierać między strachem w tym mieszkaniu